سابقه و هدف: علیرغم پیشرفت هایی که در زمینه پیوند کلیه و بقای آن انجام شده است، هنوز پس زدن حاد پیوند به عنوان شایع ترین علت از دست دادن پیوند در سال اول مطرح است. اخیرا Mycophenolate mofetil به عنوان یک داروی مفید در کاهش میزان پس زدن حاد پیوند کلیه مورد استفاده قرار گرفته است. در این مطالعه اثرات MMF در مقایسه با آزاتیوپرین در پیشگیری از پس زدن حاد پیوند و عوارض آن در بیماران بخش پیوند بیمارستان شهید هاشمی نژاد طی سال های 79-1376 مقایسه شده است.مواد و روشها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 60 بیمار پیوند کلیه انجام شد. بیماران در دو گروه که هر گروه شامل 30 بیمار و گروه اول تحت درمان با داروهای MMF (2 گرم روزانه)، سیکلوسپورین (A) و پردنیزون و گروه دوم به جای MMF از AZA استفاده گردید. هر دو گروه از نظر فاکتورهای نقش گذار مانند دفعات پیوند، بیماری زمینه ای و ... مشابه بودند. بیماران به مدت 6 ماه از نظر پس زدن حاد پیوند و عوارض خونی، گوارشی، کبدی و عفونی از طریق اندازه گیری میزان اوره و کراتین سرم تستهای عملکردی کبد فرمول شمارش سلول های خونی و علایم بالینی مورد پیگیری قرار گرفتند.یافته ها: گروه اول شامل 16 زن و 14 مرد با میانگین سنی 37±12 (±SD) سال و گروه دوم شامل 17 زن و 13 مرد با میانگین سنی 35±11 سال بودند. در گروه اول 10% و در گروه دوم 27% دچار پس زدن حاد پیوند گردیدند (P<0.09) که یکی از 8 بیمار در گروه دوم دچار از دست دادن کلیه پیوندی گردید. میزان کراتینین سرم پس از 6 ماه در گروه اول 1.3±0.4 و در گروه دوم 1.3±0.3 میلی گرم در دسی لیتر بود (NS). در گروه اول 20% و در گروه 23% دچار لکوپنی شدند. در گروه اول 3.3% و در گروه دوم 6.7% دچار ترمومبوسیستوپنی شدند. افزایش آنزیمهای کبدی در 26.7% و در گروه اول و 30% افراد گروه دوم دیده شد. 6.7% در گروه دوم دچار ایکتر شدند. 5 بیمار (17%) در گروه اول و 2 بیمار (7%) در گروه دوم دچار اسهال شدند. در گروه اول 3.3% دچار خون ریزی مکرر دستگاه گوارش گردیدند که پس از قطع دارو بهبود یافتند. در گروه اول 2 بیمار (6.6%) دچار بیماری سیتومگالوویروس گردیدند (NS).نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به نتایج این مطالعه و نیز سایر مطالعات، MFF به طور قابل توجهی در کاهش میزان بروز پس زدن حاد پیوند کلیه در کوتاه مدت موثر است. از نظر آماری تفاوت قابل توجهی از نظر میزان عوارضی دیده نشد. ولی در مورد اسهال، ایکتر و خون ریزی گوارشی و بیماری سیتومگالوویروس با توجه به محدود بودن تعداد بیماران نیاز به بررسی بیشتری می باشد.

مقدمه: بیماری لوپوس به عنوان نمونه یک بیماری اتوایمون و فراگیر عامل یک تا سه درصد موارد نارسایی انتهایی عملکرد کلیه می باشد. مایکوفنولات موفتیل یک داروی ایمنوساپرسور است که به صورت اختصاصی باعث مهار فعالیت لنفوسیتها و سلول های مزانژیال کلیه می شود. ما در این مطالعه اثر داروی فوق به همراه پردنیزولون را بر درمان نفریت لوپوسی بررسی کردیم.روش کار: در این مطالعه آینده نگر 12 بیمار با انواع مختلف پاتولوژی نفریت لوپوسی با مایکوفنولات موفتیل به همراه پردنیزولون به مدت 6 ماه تحت درمان قرار گرفته اند. دوز مایکوفنولات موفتیل 2 گرم روزانه تعیین شد. همه این بیماران موارد جدید نفریت لوپوسی بودند. تعداد 5 نفر کلاس III،5  نفر کلاس IV و 2 نفر کلاس V درگیری کلیوی لوپوسی داشتند. در 11 بیماری که دوره درمان را به اتمام رساندند. پاسخ به درمان بر اساس تغییرات میزان پروتئین در ادرار، عملکرد کلیوی و مارکرهای سرولوژیک فعالیت بیماری، ماهیانه در کلینیک روماتولوژی بیمارستان شریعتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران ارزیابی شد. نتایج با استفاده از آزمونهای آماری ویلکاکسون و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: کراتینین سرم در 8 بیمار (72%) کاهش یافته و در سه بیمار دیگر نیز کمتر از 33% افزایش نشان می داد. میزان پروتئین در ادرار در 9 بیمار پس از درمان کاهش یافت و AntidsDNA در 5 بیمار منفی شد. سطح کمپلمان در همه بیماران نرمال شده بود Systemic Lupus Erythematosus Disease Activity Index (SLEDAI) در 10 نفر کاهش یافت. به طور کلی بهبود کامل در 36.4% و بهبود نسبی در 45.6% و عدم بهبود در 18% ملاحظه شد به عبارت دیگر مجموع بهبودی کامل و نسبی برابر 82% بود.نتیجه گیری: مایکوفنولات موفتیل ممکن است یک جایگزین مناسب برای درمان نفریت لوپوسی با روش کلاسیک تجویز سیکلو فسفاماید وریدی و پردنیزولون باشد. این دارو به خوبی توانسته بیماری نفریت لوپوسی را هم از نظر آزمایشگاهی و هم از لحاظ بالینی در این گروه از بیماران کنترل کند. عوارض جانبی به خصوص عفونتها کماکان عامل محدود کننده اصلی محسوب می شود. مطالعات کنترل شده در آینده برای تایید قطعی تر نتایج این مطالعه لازم خواهد بود.

زمینه و هدف: پمفیگوس از بیماری های شایع خودایمنی تاولی است که نیازمند درمان با سرکوب کننده ایمنی سیستمیک می باشد. سرکوب کننده های ایمنی پیش آگهی بیماران پمفیگوس را در دهه اخیر تغییر داده، اما استفاده طولانی مدت آن ها همراه با عوارض قابل توجهی می باشد. امروزه سعی بر استفاده از داروهایی جدیدتر با عوارض جانبی کمتر در این بیماری می باشد. یکی از این داروها مایکوفنولات موفتیل می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات درمانی این دارو در بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مقاوم به درمان می باشد.روش اجرا: پرونده 300 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مرور شد و از میان آن ها 28 پرونده که به دلیل مقاومت به درمان، داروی مایکوفنولات موفتیل دریافت کرده بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرونده ها در پرسش نامه ای جمع آوری و سپس با استفاده از آزمون همبستگی Kendall's tau-c، آزمون Mann-Whitney و تحلیل واریانس تحلیل آماری داده ها انجام شد.یافته ها: نسبت مرد به زن 1.8:1 بود. میانگین سنی بیماران 43.3±13.6 سال بود. بیماران تحت درمان با 2 gr/day مایکوفنولات همراه 1 mg/kg/day پردنیزولون قرار داشتند. هفده بیمار (10 مرد و 7 زن) بهبودی کامل داشتند، ارتباط معناداری بین پاسخ به درمان و جنسیت بیماران وجود نداشت (P=0.58). اختلاف معناداری بین میانگین سنی بیماران بهبودیافته و مقاوم به درمان وجود نداشت (P=0.77). ارتباط معناداری بین پاسخ به درمان با شدت درگیری مخاطی (P=0.8) و شدت درگیری پوستی (P=0.8) وجود نداشت. 10 بیمار که مایکوفنولات را بیش از 12 ماه دریافت کرده بودند پاسخ درمانی مناسب داشتند و طی دوره پی گیری بدون نیاز به مکمل دیگر هیچ عودی نداشتند.نتیجه گیری: شروع اثر مایکوفنولات موفتیل آهسته است، اما مکملی مفید و با عوارض جانبی کم در درمان بیماران پمفیگوس ولگاریس، خصوصا بیماران مقاوم به درمان، می باشد.

پمفیگوس ولگاریس از بیماری های اتوایمیون تاولی می باشد که در کشور ایران شایع است. در این بیماری اتوآنتی بادی ها بر علیه یکی از اجزا اتصالات سلول های اپیدرم به نام دسموگلین 3 یافت می شوند. گرچه کورتیکواستروئید خوراکی به عنوان درمان خط اول این بیماری شناخته شده است، در بیماری از موارد دلیل بروز عوارض جانبی یا عدم پاسخ بالینی مناسب از داروهای ایمونوساپرسیو دیگر به عنوان درمان همراه استفاده می شود. از داروهای ایمونوساپرسیو جدید استفاده شده در سال های اخیر می توان به مایکوفنلات موفتیل و ایمونوگلوبولین وریدی اشاره کرد. در این گزارش بیمار 41 ساله مبتلا به سه بیماری اتوایمیون شامل پمفیگوس، هیپوتیروئیدی و آلوپسی یونیورسالیس گزارش می گردد که به دلیل عدم کنترل بیماری و بروز عوارض جانبی ناشی از کورتیکوستروئید سیستمیک مجبور به استفاده از داروهای دیگری شد. استفاده از پردنیزولون با ایموران، دوره های متمادی ایمونوگلوبولین و پردنیزولون، رژیم درمانی شامل پردنیزولون، سیکلوفسفامید و پلاسمافرزیس موثر واقع نشد. در نهایت با شروع مایکوفنلات موفتیل بهبودی طی 4 هفته آغاز و بعد از 8 هفته بهبودی کامل حاصل گردید.

پیش زمینه و هدف: پیوند کلیه یک روش موفقیت آمیز برای درمان بیماران مبتلا به نارسایی انتهایی کلیه است. حفظ بقای کلیه پیوندی نیازمند استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی است. تاکنون داروهای متعددی جهت پیشگیری از رد پیوند به کار گرفته شده اند و دانش بشری درصدد یافتن داروهایی است که با کمترین عوارض بیشترین تاثیر را در حفظ عملکرد طبیعی کلیه پیوندی و بقای بیمار داشته باشند. در این مطالعه تاثیر دو داروی آزاتیوپرین AZA و مایکوفنولات موفتیل MMF در بقای یک ساله کلیه پیوندی بررسی و مقایسه گردید. دفعات رد پیوند در سال اول تعیین کننده بقای یک ساله و به تبع آن بقای طولانی مدت کلیه پیوندی می باشد.مواد و روش کار: این مطالعه به روش همگروهی (Historical cohort) بر روی 191 بیمار که در فاصله سال 83-1381 در بیمارستان امام خمینی ارومیه تحت عمل جراحی پیوند کلیه از اهدا کننده زنده غیر وابسته (Living unrelated Donor) قرار گرفته بودند، انجام شد. بیماران در دو گروه تحت درمان با آزاتیوپرین AZA و مایکوفنولات موفتیل MMF از نظر دفعات رد حاد پیوند عملکرد کلیه پیوندی برای یک سال پیگیری شدند. میزان بقای کلی (Life Table) تعیین و نمودار بقا (Kaplan Meire) با توجه به متغیرهای زمینه ای و درمان اولیه رسم گردید و اثر مستقل متغیرهای مورد مطالعه- با روش Cox proportional Hazard Model مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (P≤0.05).نتایج: 81 بیمار در گروه تحت درمان با MMF و 90 بیمار در گروه تحت درمان AZA قرار داشتند. که موارد رد حاد پیوند در طول یک سال در گروه AZA بیشتر از MMF بود 43.7% در مقابل 32.8% میزان بقای کلی یک ساله در گروه MMF بیشتر از AZA محاسبه شد 90.9% در مقابل 87.7% اما تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود P= 0.32. میزان بقای یک ساله کلیه پیوندی در بیمارانی که اختلال و تاخیر در شروع عملکرد کلیه پیوندی (DGF: Delayed Graft Function) داشتند در گروه MMF به طور معنی داری بیشتر از گروه AZA بود. 89.6% در مقابل 75% و P= 0.005 دفعات رد حاد پیوند در طول یک سال در گروه AZA عامل پیشگویی کننده برای بقای کلیه پیوندی بوده است Psig= 0.001) HR=4.6 و (Cl= 1.93- 11.26بحث و نتیجه گیری: بقای طولانی مدت پیوند با بقای یک ساله آن ارتباط دارد. عملکرد کلیه در پایان سال اول در دو گروه MMF و AZA تفاوت قابل توجهی ندارد. اگر چه که عملکرد کلیه پیوندی در پایان سال اول در بیماران با DGF تحت درمان با MMF بهتر از AZA بوده است. موارد رد حاد پیوند نیز در گروه MMF کمتر از AZA می باشد. مقایسه بقای طولانی مدت در مصرف دو دارو، تمایز دو دارو را مشخص تر خواهد کرد.

زمینه مایکوفنولات موفتیل داروی تضعیف کننده سیستم ایمنی در درمان انواع بیماری های کلیوی و پیوند اعضاست. طی مطالعات اولیه و تعیین محدوده غلظتی مواد جانبی، اهمیت تاثیر میزان زانتان گام و سوربیتول در کیفیت و پایداری ماده موثره مشخص شد. هدف هدف از این مطالعه، بهینه سازی مقادیر مواد مذکور با استفاده از روش داده های تجربی بود تا با کمترین میزان طراحی آزمایش به بهترین نتیجه دست یافت. روش ها از روش طراحی مرکب مرکزی برای تهیه فرمولاسیون ها استفاده شد. مقادیر زانتان گام و سوربیتول به عنوان متغیرهای مستقل و حجم سدیمانتاسیون (میزان فاکتور F)، مقدار ماده موثره پس از تهیه و پس از 3 ماه نگهداری در دمای 45 درجه سانتی گراد به عنوان متغیرهای وابسته بودند. پس از تهیه فرمولاسیون ها به روش گرانولاسیون مرطوب، آزمون کروماتوگرافی و تعیین فاکتور F انجام شد. یافته ها تحلیل پاسخ ها مبین معنادار بودن افزایش میزان زانتان گام تا 75 میلی گرم در افزایش پایداری فیزیکی و نیز محافظت ماده موثره دارو تا 98 درصد پس از 3 ماه نگهداری بود. افزایش مقدار سوربیتول از 10 گرم تا 25 گرم، نقش معناداری در بهبود خواص مذکور نداشت. نمونه بهینه حاوی 16/69 گرم سوربیتول و 68/81 میلی گرم زانتان گام با خطای پیش بینی کمتر از 5 درصد بود. نتیجه گیری روش داده های تجربی در این مطالعه به خوبی مقادیر 2 ماده جانبی تعیین کننده کیفیت نهایی فرآورده را بهینه سازی کرد. حد بیشینه زانتان گام و محدوده میانی سوربیتول در ایجاد فرآورده مطلوب پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: پمفیگوس ولگاریس از بیماری های اتوایمیون تاولی می باشد که در کشور ایران شایع است. در این بیماری اتوآنتی بادی ها بر علیه یکی از اجزاء اتصالات سلول های اپیدرم به نام دسموگلین 3 ایجاد می شوند. گرچه کورتیکواستروئید خوراکی به عنوان خط اول درمانی در این بیماری شناخته شده و به کار می رود ولی در بسیاری از موارد به علت بروز عوارض جانبی یا عدم پاسخ درمانی مناسب از داروهای ایمنوساپرسیو دیگر به عنوان درمان همراه یا کمکی استفاده می شود. از داروهای ایمنوساپرسیو جدید می توان به مایکوفنلات موفتیل اشاره کرد. هدف این مقاله، گزارش ده مورد درمان و کنترل موفقیت آمیز پمفیگوس ولگاریس مقاوم به درمان های ایمنوساپرسیو رایج با مایکوفنلات موفتیل است.معرفی بیمار: در این گزارش ده بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس که به درمان های رایج پاسخ کلینیکی مناسبی نداده بودند تحت رژیم درمانی پردنیزولون ومایکوفنلات موفتیل قرار گرفتند که بهبودی تقریباً در تمام موارد طی 4- 3 هفته آغاز شد و بعد از 10-8 هفته، کنترل کامل بیماری حاصل گردید.نتیجه گیری: با توجه به تاثیر خوب و عوارض کم، مایکوفنولات موفتیل دارویی مناسب جهت درمان بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس همراه با مشکلات کبدی، کلیوی، بروز عوارض جدی کورتیکواستروئید و موارد مقاوم به درمان های رایج ایمنوساپرسیو است.

مقدمه: مایکوفنولات موفتیل (MMF) یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است که برای جلوگیری از رد پیوند عضو و درمان بیماری های خودایمنی استفاده می شود. از نظر تئوری، این داروها دارای اثرات اسپرماتوکسیک و ژنوتوکسیک هستند. با این حال، شواهد در مورد اثرات این دارو بر باروری محدود و بحث برانگیز است. این مطالعه تأثیر داروی MMF و تستوسترون بر اسپرم، هورمون های تولید مثلی و آنزیم های آنتی اکسیدانی در موش صحرایی نر بررسی کرد. موادوروش ها: در این مطالعه تجربی 24 موش نر بالغ Naval Medical Research Institute (NMRI) به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: 1- سرم نمکی (کنترل) 2- مایکوفنولات موفتیل و3-مایکوفنولات موفتیل همراه تستوسترون به صورت تزریق زیرجلدی به مدت 65 روز دریافت کردند. تغییرات وزن بدن، مشخصات اسپرم (غلظت، تحرک و مورفولوژی)، سطوح گنادوتروپین ها، تستوسترون و آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون (GSH)،کاتالاز و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC) در سرم ویا اپیدیدیم بررسی شد. یافته ها: هر دو گروه درمانی MMF در مقایسه با کنترل کاهش وزن بدن، تعداد و تحرک و اسپرم، تستوسترون، آنزیم های آنتی-اکسیدان و افزایش هورمون های گنادوتروپین و ناهنجاری مورفولوژی اسپرم را نشان دادند (05/0>P). کاهش بر اسپرم و سطح تستوسترون اپیدیدیم در گروه مایکوفنولات موفتیل +تستوسترون کمتر از گروه مایکوفنولات موفتیل بود (05/0>P). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مایکوفنولات موفتیل اثرات ناخواسته بر روی اسپرم، هورمون های جنسی، تستوسترون و آنزیم های مسیر آنتی اکسیدانی دارد و استفاده از تستوسترون نمی تواند اثرات سوء مایکوفنولات موفتیل را کاهش دهد. اثرات ناخواسته مایکوفنولات موفتیل ممکن است به دلیل کاهش سطح آنتی اکسیدان ها باشد.

سندرم شوگرن اولیه یک بیماری خودایمنی سیستمیک است که شامل طیف گسترده ای از تظاهرات از جمله درگیری غدد برون ریز و علائم خارج غده ای است. این گزارش موردی به شرح حال زنی 26 ساله که با آسیت و ادم محیطی مراجعه کرده و سابقه پزشکی قبلی یا مصرف اخیر دارو نداشته است. آزمایشات اولیه لکوپنی، کم خونی، ترومبوسیتوپنی و عملکرد طبیعی کبد و کلیه را نشان داد. تجزیه و تحلیل مایع آسیت نشان داد درگیری کبد و تصویربرداری فیبروز قابل توجهی را در کبد نشان داد. آزمایش های آزمایشگاهی اضافی آنتی بادی های ضد هسته ای مثبت (ANA)، آنتی ژن A مرتبط با سندرم شوگرن (SS-A) و آنتی ژن B (SS-B) مربوط به سندرم شوگرن را نشان دادند و بیوپسی غدد بزاقی جزئی تشخیص را تأیید کرد. سندرم شوگرن. بیمار با پردنیزولون، هیدروکسی کلروکین و مایکوفنولات موفتیل تحت درمان قرار گرفت که منجر به کاهش آسیت و ادم و بهبود سیتوپنی شد. این گزارش به اهمیت توجه به سندرم شوگرن در بیماران مبتلا به فیبروز کبدی و آسیت غیرقابل توضیح اشاره می کند.

هدف: بررسی نتایج پیوند کراتولیمبال آلوگرافت (KLAL) در بیماران مبتلا به کمبود کامل سلول های بنیادی لیمبوس.روش پژوهش: در این مجموعه موارد مداخله ای، به صورت آینده نگر بیماران مبتلا به کمبود کامل سلول های بنیادی لیمبوس با مقادیر طبیعی تولید اشک، وارد مطالعه شدند. تعداد 27 مورد KLAL بر روی 21 چشم از 20 بیمار انجام و پس از آن جهت سرکوب ایمنی سیکلوسپورین و میکوفنولات موفتیل تجویز شد. تمام بیماران از لحاظ بهبود دید، بقای پیوند و عوارض جراحی بررسی شدند.یافته ها: متوسط زمان پی گیری 22.4±11.83 ماه 6.39) ماه) و میانگین دید قبل از عمل و دید نهایی به ترتیب 2.53±0.21 و 1.49±0.77 لوگمار (P<0.001) بود. در 6 مورد بافت اپی تلیوم قرنیه پس از پیوند ایجاد نگردید و به عنوان شکست اولیه در نظر گرفته شد. متوسط بقای پیوند 14.23±1.5 ماه و میزان بقای 12 و 20 ماهه به ترتیب 61.9 و 31 درصد بود. عوارض شامل 6 مورد زخم قرنیه، 2 مورد گلوکوم و 1 مورد نازک شدن اسکلرا بود.نتیجه گیری: در پی گیری میان مدت، پیوند کراتولیمبال آلوگرافت در بهبود دید بیماران مبتلا به کمبود کامل سلول های بنیادی لیمبوس موثر است. البته نتیجه گیری قطعی نیاز به پی گیری طولانی مدت دارد.